زیور داشتن هنگام عبادت

سوال: در آيه 31 سوره مباركه اعراف مراد از اينكه زيورهاي خود در مقام عبادت به خود برگيريد چيست؟

خداوند متعال در آیه 31 سوره اعراف می‌فرماید: «يا بَني‏ آدَمَ خُذُوا زينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ وَ كُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْرِفينَ » (اى فرزندان آدم! زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد، با خود برداريد! و  بخوريد و بياشاميد، ولى اسراف نكنيد كه خداوند مسرفان را دوست نمى ‏دارد).

در اين آيات به تناسب سرگذشت آدم در بهشت، هم چنان سخن از مساله پوشش تن و ساير مواهب زندگى و چگونگى استفاده صحيح از آنها است.

نخست به همه فرزندان آدم به عنوان يك قانون هميشگى كه شامل تمام اعصار و قرون مى‏شود دستور مى ‏دهد كه" زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد با خود داشته باشيد" (يا بَنِي آدَمَ خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ).

اين جمله مى‏ تواند هم اشاره به" زينت‌هاى جسمانى" باشد كه شامل پوشيدن لباس‌هاى مرتب و پاك و تميز، و شانه زدن موها، و به كار بردن عطر و مانند آن مى‏شود، و هم شامل" زينت‌هاى معنوى"، يعنى صفات انسانى و ملكات اخلاقى و پاكى نيت و اخلاص و اگر در بعضى از روايات اسلامى تنها اشاره به لباس خوب يا شانه كردن موها شده و يا سخن از مراسم نماز عيد و نماز جمعه به ميان آمده است، دليل بر انحصار نيست بلكه هدف بيان مصداق‌هاى روشن است و اگر در بعضى ديگر از روايات، زينت به معنى رهبران و پيشوايان شايسته تفسير شده، دليل بر وسعت مفهوم آيه است كه همه زينت هاى ظاهرى و باطنى را در بر مى‏ گيرد.

گرچه اين حكم مربوط به تمام فرزندان آدم در هر زمان است، ولى ضمنا نكوهشى است از عمل زشت جمعى از اعراب در زمان جاهليت كه به هنگام آمدن به مسجد الحرام و طواف خانه خدا كاملا عريان و برهنه مى ‏شدند و هم اندرزى است به آنها كه به هنگام نماز و يا رفتن به مساجد لباس‌هاى كثيف و مندرس و يا لباس‌هاى مخصوص منزل را در تن مى ‏كنند و در مراسم عبادت خدا به همان هيئت شركت مى نمايند، كه متاسفانه هم اكنون نيز در ميان جمعى از بى‏ خبران مسلمانان معمول و متداول است، در حالى كه طبق آيه فوق و رواياتى كه در اين زمينه وارد شده است دستور داريم بهترين لباس‌هاى خود را به هنگام شركت در مساجد بپوشيم.[1]

[1] . رک: مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلامية، چاپ دهم، 1371ش، ج6، ص147. رضايى اصفهانى، محمدعلى، تفسير قرآن مهر، قم، پژوهشهاى تفسير و علوم قرآن، چاپ اول، 1387ش، ج‏7، 75.