خواب با یقین یا نماز با شک

امیر مومنان علی(علیه السلام )شنید، مردی از خوارج «حَروُریّه» (منسوب به حروراء نزدیک نهروان) نماز شب خوانده و قرآن تلاوت می کند، فرمود: «نَوْمٌ عَلَى يَقِينٍ خَيْرٌ مِنْ صَلَاةٍ فِي شَك»؛‏[1] «خواب‏ بر يقين‏ بهتر از نماز در شك است‏».

بود خفته بودن بحال يقين    ***        بدل داشتن حبّ ايمان و دين

نكوتر كه با شكّ و ترديد راى   ***     تو آرى نمازى برادر بجاى

مقصود امام علی(علیه السلام) از شك، آن شك و تردیدى است كه خوارج در امامت امام وقت داشتند كه خود اساس تعلیم عبادات و كیفیّت انجام آنها است، شك و تردید در آن باعث دور شدن از امامت و شكّ در بسیارى از نیازمندی‌ها از قبیل علم توحید و اسرار عبادات و كیفیّت سلوك و اطاعت پروردگار است و در اینجا گویا مقصود امام اینست که اگر این مرد به امامت من یقین داشت و در خواب بسر می برد، بهتر از این بود که با شک در امامت من به نماز و قرآن بپردازد.[2]