از محبت خارها گل می‌شود

 امیر مومنان امام علی  (علیه السلام ) فرمود:

«مَوَدَّةُ الْآبَاءِ قَرَابَةٌ بَيْنَ الْأَبْنَاءِ وَ الْقَرَابَةُ إِلَى الْمَوَدَّةِ أَحْوَجُ مِنَ الْمَوَدَّةِ إِلَى الْقَرَابَةِ »

«دوستى پدران، خويشاوندى ميان پسران است و خويشاوندى به دوستى نيازمندتر است تا دوستى به خويشاوندى».

شرح

امیر مومنان لفظ «قرابة» را استعاره براى دوستى زياد ميان فرزندان آورده است، بنا بر اين دوستى همانند خويشاوندى است، به وسيله بازگو كردن محبّت بين پدران-  از باب گفتن لازم و اراده ملزوم-  خبر از محبّت پسران داده است، چون دوستى و محبّت‏ ما بين پدران باعث ريشه‏دار شدن محبّت و ارتباط بيشتر بين پسران مى‏گردد.

آن گاه امام به برترى دوستى نسبت به خويشاوندى اشاره فرموده است به اين ترتيب كه خويشاوندى به دوستى در سود داشتن ميان مردمان، نياز بيشترى دارد و دوستى در مفيد بودنش از خويشاوندى بى‏نيازتر است؛[1](يعنى هنگامى كه پدران با هم دوست صميمى باشند گوئى فرزندانشان خويشاوندند و خويشاوندان آن گاه خويشاوند محسوب مي شوند كه دوست باشند).[2]

(مودّة الآباء) یعنی که محبت برخی از شما بر برخی باعث می شود که میان تان اعتماد و مهرورزی پیدا شود همانگونه خویشاوندان با هم نزدیک می شوند و بر فرزندان لازم است که محبت و مهرورزی و صله رحم را مراعات کنند و اگر بین خویشاوندان محبت نباشد میان‌شان جدایی  می افتد و قطع رحم رخ خواهد داد.[3]

مهر پدران براى أولاد

باشد چه نسب شعار و پيوند

خويشي بمودّتست محتاج‏

بيش از خود دوستي به پيوند